حتی یک قربانی هم زیاد است

گزارش گام به گام تا توقف ناقص سازی جنسی زنان در ایران

سمیره حنایی

چهار بچه دارد. یکی شان دختر است. از این که دختر دار شده خوشحال است اما همیشه می گوید دنیا جای خوبی برای دختران نیست. نه روشن فکر است ونه ادای روشن  فکرها را در می آورد. تحصیلاتش را تمام کرده. مدرکش را ته گنجه گذاشته است و بچه بغل روزش را شب می کند. از روزمرگی اش شاکی نیست چون به نظرش در محیطی که زندگی می کند زن بودن یعنی ضعیف بودن و یک انسان ضعیف باید در محدودیت باشد. گه گاهی که خلوت می کنیم از خواسته های نداشته اش می گوید؛ از استقلالی که هیچگاه پیدا نشد. کتاب تیغ وسنت را در کتابخانه ام دید. از محتوای کتاب پرسید. مدتها بعد برایم تعریف کرد که او هم از جمله قربانیان ناآگاهی زمانش بوده است. دخترش را محکم بغل کرده و درحالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود می گفت: نمی دانم چطور مادرم توانست با من اینکار را بکند. همه چیز را خوب به یاد دارم. در سایه بادگیر بزرگ خانه مادربزرگم محکم مرا گرفتند و خواباندند. انگار صدایم را نمی شنیدند که چقدر التماس می کنم. تیغ اگر درد نداشت شرم داشت!شرم!به دخترش نگاه می کند و می گوید: عزیزم من هیچوقت با تو اینکار را نمی کنم. درست است فقط یک لحظه بیشتر طول نمی کشد اما این تصویر برای همیشه در ذهن حک می شود. این که همیشه به تو یاد داده اند از جایی از بدنت مواظبت کنی، مجبور هستی ناگهان برهنه اش کنی و برای هیچ و پوچ تیغ تیغی ات کنند. ناقص سازی جنسی زنان با تکیه بر اعتقادات دروغین و بی اساسی که به دین نسبت می دهند هنوز هم دربسیاری از مناطق استان هرمزگان وجود دارد. با این حال بسیاری از مسئولین یا وجودش را انکار می کنند و یا آن را بی اهمیت می دانند. این دسته از افراد استدلال می کنند که چون تعداد قربانیا ن نگران کننده نیست نیازمند آگاهی و پیگیری نیست اما یادمان باشد: حتی یک قربانی هم زیاد است

.